120 سال با کشنده‏ های دایملر- بنز

اتوموبیل توسط دایملر و میباخ اختراع شد.تنها 10 سال پس از آن، آنها موفق شدند اولین کامیون واقعی را رهسپار جاده‏ ها و خیابان‏ ها کنند. رقیب آنها در آن زمان «کارل بنز» نیز تأثیر بی‏چون و چرایی روی حمل و نقل موتوری داشت. میراث تمامی این نام های بزرگ امروز در اختیار مجموعه دایملر بنز است.این مردان اولین کامیون دنیا را ساختند،نسل های بعدی آنها این ایده را به مرحله ‏ای تازه رسانند و حالا مرسدس در حال رویاپردازی برای ساخت کامیون های بدون راننده است، بدون شک ستاره سه پر نقش مهمی در تبدیل شدن کشنده‏ ها به آنچه امروز هستند داشته و در آینده نیز قصد دارد به این رویکرد ادامه دهد.

در مقایسه با پلت‏فرم کامیون دایملر که در سال 1896 عرضه شد و مجهز به یک موتور 4 اسب ‏بخاری بود، واگن حمل و تحویل یا Delivery Wagon رقیب او یعنی کارل بنز که تقریباً هم‏زمان به بازار عرضه شد نیز یک کامیون سبک وزن بود.

 در اوایل قرن بیستم بود که موتور و رادیاتور به تدریج به قسمت جلوی بدنه منتقل شدند. به هر حال پیشرفت‏ه ای فنی مانند شاسی ‏های فولادی چند تکه، ساخت چرخ ها با روش ریخته ‏گری که از آلیاژ فولاد ساخته شده بودند و سوپاپ‏ های ایستاده و پینیون‏ها باعث قابل اعتماد شدن این کامیون ها شدند که نتیجه آن افزایش پیوسته میزان فروش آنها بود. اما افزایش واقعی تقاضا برای کامیون‏ های موتوردار از زمان آغاز جنگ جهانی اول و خریدهای نظامی آغاز شد.

کامیون‏ها از نظر تکنولوژیکی پیشرفت و ارتقاء پیدا کردند، به ‏طوری ‏که طی مدت کوتاهی شافت حرکت، اولین تایرهای بادی به جای چوبی و ورای آنها موتور مصرف‏ کننده نفت خام که تقریباً به مرحله نهایی رسیده بود و توسط Prosper L’orange در سال‏ های 1923/1924 برای شرکت بنز تکمیل شده بود باعث شد که هزینه جابه‏ جایی برای استفاده روزانه مقرون به صرفه شود.

در سال 1926 با ادغام دو شرکت دایملر و بنز و تأسیس شرکت Daimler-Benz AG با فعالیت‏ های آنها در زمینه تولید محصولات کار یکی شد و از این نظر توانایی بالایی پیدا کردند.

پیشرفت ناگهانی در استفاده از پیشرانه‏ های دیزلی در خودروهای کار در سال 1932 اتفاق افتاد آن هم با معرفی مرسدس بنز L2000 به‏ عنوان اولین کامیون دیزلی سبک وزن جهان. آن کامیون دو تن مدرن و جانشینان آن را باید اساس و بنیان طیف کاملی از کامیون ‏هایی دانست که با علامت L10000 به بازار معرفی شدند که دارای سه محور بوده و قابلیت حمل 10 تن بار را داشتند.

جنگ جهانی دوم و برنامه Shcell دولت نازی در سال 1939 به‏ گونه‏ای طراحی شده بود که موجب شد که تنوع مدل کامیون‏ های دایملر بنز به شدت کاهش پیدا کند.

به محض تسلیم آلمان و در اوایل ماه ژوئن سال 1945 تولید کامیون L701 در کارخانه مانهایم که در اثر جنگ خسارت اندکی دیده بود از سرگرفته شد. تنها دو ماه پس از آن مدل کاملاً جدید L4500 از خط تولید کارخانه گاگنو خارج شد.

بخش تولید خودروهای موسوم به کار در دایملر بنز بالاخره در سال 1949 با معرفی مدل L3250 به ‏عنوان اولین محصول پس از جنگ رسماً فعالیت خود را آغاز کرد. کامیون L3500 کامیونی بود که کابین آن در پشت موتور قرار داشت و می‏ توانست باری به وزن 5/3 تن حمل کند که به سرعت بازار آلمان را تسخیر کرد و از سال 1950 تبدیل به موفق ‏ترین کامیون صادراتی شد.

از مدل چابک با قابلیت مانور بالای L319 که یک کامیون برای تحویل بار در فضاهای درون شهری بود تا مدل خشن و زمخت LP333 که به آن Millipede یا هزارپا می‏ گفتند. این کامیون‏ های شسته رفته بدون دماغ، چشم‏انداز تازه‏ای را در روند آتی مهندسی کامیون در آن زمان به تصویر کشیدند.

طراحان دایملر در آن دوره علاقه‏ ای به حذف کامل دماغه (بخش مچاله شونده هنگام تصادف) نداشتند. در سال 1959 آنها سری اول مدل‏هایی که اصطلاحاً دماغه نصف و نیمه داشتند را به بازار عرضه کردند یعنی مدل ‏هایی که دارای حداقل دماغه بودند که برای مدت سه دهه تولید و فروش آنها ادامه پیدا کرد آن هم در کلاس ‏های وزنی مختلف و مدل‏های متنوع، به ‏طوری‏که چنین طرحی تبدیل به امضایی شد برای کامیون‏ های سنگین وزن تولیدی دایملر بنز.

حداقل در بخش حمل و نقل در مسافت‏ های طولانی، زمان ساخت انواع دماغ‏دار به سر رسیده بود و سخت‏گیری‏ هایی که در مورد طول کامیون‏ ها به عمل می‏ آید و حداقل های قدرت به وزن بالای جدید، منجر به ساخت کامیون‏ های بدون دماغ مدرن با موتورهای دیزلی پرقدرت شد، به‏ طوری‏که در اواسط سال‏ های دهه 1960 میلادی تمامی کامیون‏ های مرسدس از این نوع و مجهز به سیستم‏ های تزریق مستقیم سوخت بودند.

سری‏ های بعد از آن مانند NG80 و SK نیز که براساس مدل اولیه ساخته شده در سال 1973 شکل گرفتند که داستان موفقیت آن مدل هنوز بعد از گذشت چندین دهه، حتی بعد از معرفی کامیون کاملاً جدید و مدرن اکتروس در سال 1996 به پایان نرسیده بود.

وحدت دو آلمان، فرصت تأسیس فضای تولیدی جدیدی را در کارخانه IFA واقع در لودویگزفلد داد که کارخانه ‏ای بود که در آن کامیون ‏های سبک LN2 و T2 و وانت‏بارهای VARIO تولید می‏ شدند. لودیگزفلد همراه کارخانه تولید وانت در دوسلدورف، محل تولید برای مرسدس بنز Sprinter شد که برای مدت‏های طولانی به ‏عنوان موفق‏ترین و پرفروش‏ترین کامیون سبک وزن در سراسر جهان مطرح بود.

امروزه کامیون‏ های تولیدی مرسدس بنز در سراسر جهان با نام‏ هایی مانند ATEGO، AXOR، ANTOS، AROCS، ACTROS، ECONIC، ZETROS یا یونیماگ شناخته و نام‏گذاری شده‏ اند که در مسیرهای مختلف جاده‏ای و بیابانی مشغول خدمت‏رسانی هستند. شاید خیلی زود با به ثمر رسیدن پروژه‏ های خودران توسط دایملر AG و رفع موانع موجود، شاهد ورود کامیون‏ های خودران و بدون راننده در جهان باشیم.